Stephen Porges Ph.D. ontwikkelde halverwege de jaren negentig de polyvagaaltheorie, die de interactie tussen ons lichaam en onze hersenen beschrijft. De theorie legt uit hoe ons centrale zenuwstelsel (CZS) evolueerde op manieren die zowel sociaal gedrag als verdedigingsmechanismen bevorderden: mobilisatie, geassocieerd met vechten of vluchten, en immobilisatie, geassocieerd met verstoppen en bevriezen. De nervus vagus ondersteunt direct het gedrag dat nodig is om in contact te komen met de omgeving.
De nervus vagus is een hersenzenuw die de hersenstam verlaat en naar de organen in het lichaam reist.
'Poly' betekent veel en 'vagus' verwijst naar de tiende hersenzenuw, de nervus vagus. Vagus betekent in het Latijn 'dwalen', omdat het deze zenuw is die de langste route heeft, die de hersenstam, nek, oren en tong verbindt met het hart en de longen, doorloopt in de buik en verder naar delen van de dikke darm.
Omdat ze de nervus vagus zo groot is, spelen de verbindingen ervan een belangrijke rol bij het controleren van de lichaamsfuncties, van de vertering van voedsel tot de regulering van de hartslag, bloedglucose, bloeddruk en hormonen zoals cortisol, wat verband houdt met stresstoestanden.
De vagus is bidirectioneel: informatie van de hersenstam reist naar de viscerale organen en omgekeerd.
Ons centrale zenuwstelsel is een complexe snelweg van informatiepaden, die allemaal tegelijkertijd en met zeer hoge snelheid werken, beoordelen, moduleren, samentrekken en loslaten. Sommige paden gaan van top tot teen op en neer langs het lichaam, terwijl andere delen in cirkels rond onze organen gaan en berichten van alertheid en rust sturen. De informatie die uit onze omgeving wordt opgepikt, kan het hele systeem beïnvloeden. We kunnen in een volledige staat van vechten, vluchten, bevriezen of gemak terechtkomen.
Vanuit polyvagaal oogpunt is een veilig gevoel van cruciaal belang voor het genezingsproces.
De nervus vagus kan het lichaam verzachten, het lichaam tot actie aanzetten of het uitschakelen. Wanneer we ons in een parasympathische staat van zijn bevinden, hebben we een gevoel van veiligheid, voelen we ons kalm, open en sociaal; we zijn 'bezig' met de wereld om ons heen. We ervaren een goede gezondheid, voeding en herstel van cellen.
Omgekeerd, wanneer we ons in een toestand van sympathische bijnieren bevinden en het vagale systeem te lang is geactiveerd, ervaren we een gevoel van dreigend gevaar en gaan we in de vecht- of vluchtmodus, wat een ontwikkeld mechanisme is om ons in veiligheid te brengen. In deze toestand stijgt de hartslag, is de ademhaling oppervlakkig, worden de ogen groter en wordt adrenaline afgescheiden. De nadruk ligt op de veiligheid van het lichaam.
Als we ons gevangen voelen en niet kunnen ontsnappen of vechten, is er geen gevoel van veiligheid: er is sprake van immobilisatie, gedragsafsluiting en dissociatie. We kunnen het gevoel ervaren dat we niet in ons lichaam zijn, dat we verdoofd zijn. Onze hartslag en ademhaling vertragen, de bloeddruk daalt en we kunnen de controle over de blaas en de darmen verliezen. We zijn overweldigd en we bevinden ons in een bevroren toestand. Omdat we een constante staat van stress, uitputting, zorgen en angst ervaren, kunnen we ontregeld raken en vastlopen in een van deze manieren van zijn.
Ons lichaam zal zich gedragen alsof we voortdurend voor gevaar vluchten, totdat we uitgeput raken. Als onze innerlijke hulpbronnen uitgeput raken, kunnen zich complicaties voordoen: we kunnen depressief of chronisch vermoeid raken, we kunnen aan bijvoorbeeld migraine en slapeloosheid lijden.
We kunnen hyperwaakzaam of lusteloos zijn, we kunnen hartkloppingen ervaren, vatbaar zijn voor lichaams- en spierspanningen en -pijn, neuralgie, chronische spijsverteringsproblemen, en de lijst kan maar doorgaan en complexer worden naarmate deze aandoeningen zich opstapelen. en met elkaar omgaan.
Als we ons veilig voelen, zijn de spieren van borst en buik ontspannen, zijn onze verdedigingsmechanismen uitgeschakeld en is ons systeem zelfregulerend en beschikbaar voor verbinding. Ons centrale zenuwstelsel is weer in balans, waardoor er een gevoel van ruimte en gemak ontstaat. We kunnen beter denken en omgaan met anderen en de wereld, met een open houding en een open hart.
We voelen vitaliteit en we ervaren belichaming. We zijn hier. Er zijn veel manieren om het centrale zenuwstelsel te helpen ontspannen. Positieve sociale relaties zullen ons zenuwstelsel overspoelen met goedheid, positiviteit, vreugde, sereniteit en hoop. Lichaamsbeweging, yoga , tai chi, zingen, zingen en lachen zijn allemaal nuttig. Leren vertragen en ontspannen zal ons helpen de nervus vagus te reguleren en te versterken.
Welke behandelingen bij gezondheidspraktijk ORTHOFELIA helpen de functionaliteit van het centraal zenuwstelsel te vergroten?
Mind-body-therapieën komen de gezondheid en het welzijn ten goede door een integratie van de bidirectionele communicatie tussen de hersenen en het lichaam. Therapieën zoals voetreflexologie maken gebruik van een geïnformeerde aanraking en een dieper luisteren naar het lichaam, zodat het centrale zenuwstelsel zich ondersteund voelt en de kans krijgt om los te laten.
Voetreflexologie kan helpen de hartslag en bloeddruk te verlagen en kan ook de nervus vagus activeren. Terwijl ik met voetreflexologie werk, behandel ik de cliënt vast en luister ik naar de hele persoon. Ik werk in op de nervus vagus om toegang te krijgen tot het diepste niveaus van het centrale zenuwstelsel, vooral wanneer ik werk op activeringstoestanden zoals stress, angst, slapeloosheid, migraine, maag-darmproblemen en spierspasmen en chronische pijn.
Ik heb ontdekt dat de kracht van deskundige en bekwame aanraking tijdens het genezingsproces niet genoeg kan worden benadrukt. Het kan helpen bij het reguleren van emotionele en gedragsmatige activering, terwijl het de veerkracht bevordert en ons ondersteunt bij onze reacties op uitdagende situaties.
