Het Renine-Angiotensine-Aldosteron Systeem (RAAS) is een complex hormonaal systeem in het lichaam dat een cruciale rol speelt bij het reguleren van de bloeddruk, de elektrolietenbalans en de vochtbalanshuishouding. Het is essentieel voor het behoud van de cardiovasculaire homeostase. 

 Stress, zowel acuut als chronisch, kan een impact hebben op het cardiovasculaire systeem en kan de activiteit van het RAAS beïnvloeden. Wanneer het lichaam stress waarneemt, activeert het de ‘vecht- of vluchtreactie’, waarbij stresshormonen zoals cortisol en adrenaline vrijkomen. Deze hormonen kunnen de bloeddruk en de hartslag beïnvloeden. In sommige gevallen kan chronische stress bijdragen aan langdurige activering van het RAAS, wat mogelijk kan leiden tot veranderingen in de bloeddrukregulatie op de lange termijn.

 Ontregeling van het RAAS kan bijdragen aan aandoeningen zoals hypertensie (hoge bloeddruk), hartfalen en nieraandoeningen. 

 Er bestaat ook zoiets als een "witte-jassenhypertensie": Sommige mensen ervaren angst of stress wanneer ze naar de dokter gaan, wat kan leiden tot een tijdelijke verhoging van de bloeddruk. Dit staat bekend als witte-jassenhypertensie en kan leiden tot onnauwkeurige metingen.

 Vandaar dat het aangewezen is volgens de onderstaande richtlijnen de bloeddruk thuis in een rustige vertrouwde omgeving op regelmatige en correcte basis te meten, zonder er een obsessie van te maken. 

 Bij twijfel en vaststelling van verhoogde bloeddruk contacteer steeds je arts. 

Het correct meten van de bloeddruk is belangrijk voor het verkrijgen van nauwkeurige resultaten. Hier zijn algemene stappen voor een juiste bloeddrukmeting:

 1. Rust en comfort: Zorg ervoor dat u minstens 5 minuten rust heeft genomen in een comfortabele positie voordat de meting begint. U dient ontspannen te zitten, met de rug goed ondersteund en de voeten plat op de grond. Nier roken, geen koffie en geen sport 30 minuten voordien.

 2. Juiste manchetgrootte: Gebruik een manchet die geschikt is voor uw armomtrek. Een te kleine manchet kan leiden tot een verhoogde meting, terwijl een te grote manchet kan leiden tot een onderschatting van de bloeddruk.

 3. Plaatsing van de manchet: Plaats de manchet ongeveer 2,5 cm boven de elleboog en zorg ervoor dat deze op hartniveau is. De onderkant van de manchet moet ongeveer 2 cm boven de elleboogplooi zitten.

 4. Ontblote arm: Rol de mouw van de bovenarm op, zodat de arm bloot is. Dit zorgt voor een nauwkeurige meting.

 5. Ontspanning: u dient ontspannen te zijn en niet te praten tijdens de meting. Stress en praten kunnen de bloeddruk tijdelijk verhogen.

 6. Juiste positie van de arm: De arm moet worden ondersteund, zodat deze op hartniveau is. Laat uw arm op een tafel rusten.

 7. Stabiliteit: Zorg ervoor dat u stabiel zit en de rug goed tegen de stoel leunt.

 8. Gebruik een betrouwbare bloeddrukmeter: Gebruik een nauwkeurige en goed gekalibreerde automatische bloeddrukmeter.

 9. Meerdere metingen: Neem een drietal metingen met tussenpozen van 1-2 minuten. Noteer de resultaten en bereken het gemiddelde voor een nauwkeurigere meting. Meet steeds op dezelfde manier. 

 10. Let op mogelijke fouten: Als de eerste meting abnormaal lijkt, herhaal de meting dan na enkele minuten. Let ook op externe factoren zoals kou, volle blaas, of cafeïnegebruik, omdat deze de metingen kunnen beïnvloeden.

Er waren eens vier wetenschappers, die allemaal dachten te weten hoe de aarde was ontstaan. In plaats van naar elkaar te luisteren, dacht elke geleerde het bij het juiste eind te hebben en vond de andere theorieën maar onzin. Ze kregen ruzie en besloten de wijze koning om raad te vragen.

Elk van de wetenschappers dacht dat de koning hem gelijk ging geven. Maar de koning zei: jullie zijn als de blinden in het verhaal van de olifant!

En de koning begon te vertellen.

Er was eens een geleerde die tegen een dienaar zei: ‘Verzamel vier mannen die vanaf hun geboorte blind zijn en laat hun een olifant zien’

De dienaar deed wat hem opgedragen was en bracht de blinden om de beurt bij de olifant. De eerste bij de slurf, de tweede bij zijn oor, de derde bij een poot en de vierde bij de staart. Hij zei: ‘Zo ziet een olifant eruit.’

De blinden betastten met hun handen het lichaamsdeel van de olifant waarbij ze stonden. 

Daarna liet de koning de blinden bij zich komen en vroeg: ‘Hebben jullie de olifant gezien?’

Ja Majesteit,’ zeiden ze, ‘we hebben de olifant gezien.’

‘Zeg mij dan, hoe ziet een olifant eruit?’

De eerste blinde, die de slurf had gevoeld, antwoordde: ‘Een olifant is lang en kronkelend als een slang.’

‘Nee, zo is een olifant niet’, zei de tweede, die het oor had betast.‘Een olifant is breed en ruig als een tapijt.’

‘Wat een onzin’ riep de derde, die bij een poot had gestaan. ‘Een olifant is groot en rond als een pilaar!’

‘Jullie weten er niets van!’ schreeuwde de vierde blinde die de pluim van de staart had gevoeld. ‘Een olifant is als een bezem!’

Ieder dacht dat de hele olifant was zoals hij zelf had gevoeld.’

De wijze koning zei tegen de geleerden die bij hem gekomen waren: ‘Jullie zijn als die blinden. Je ziet maar een klein stukje van de waarheid, maar je denkt de hele waarheid te bezitten.’

Alcoholconsumptie kan zowel korte- als langetermijneffecten hebben op de gezondheid en de impact kan variëren op basis van de geconsumeerde hoeveelheid, de frequentie van consumptie, individuele tolerantie en de algehele gezondheidstoestand.

Hier zijn enkele algemene manieren waarop alcohol de gezondheid kan beïnvloeden:

 Kortetermijneffecten: 

•  Verminderd beoordelingsvermogen en coördinatie: Alcohol is een depressivum voor het centrale zenuwstelsel dat de cognitieve functie en coördinatie kan aantasten, wat leidt tot slechte besluitvorming en een verhoogd risico op ongelukken en verwondingen.
•  Uitdroging: Alcohol is een diureticum, wat betekent dat het de urineproductie verhoogt, wat leidt tot uitdroging. Dit kan bijdragen aan katersymptomen zoals hoofdpijn en vermoeidheid.
•  Spijsverteringsproblemen: Alcohol kan het spijsverteringsstelsel irriteren, wat leidt tot symptomen zoals zure reflux, gastritis en ontsteking van de maagwand.
•  Slaapverstoring: hoewel alcohol mensen in eerste instantie slaperig kan maken, kan het het slaappatroon verstoren en tot slaap van slechte kwaliteit leiden.

 Lange termijn effecten: 

•  Leverschade: Chronisch alcoholgebruik kan leiden tot leverziekten zoals leververvetting, alcoholische hepatitis en cirrose. De lever is verantwoordelijk voor het metaboliseren van alcohol, en overmatig drinken kan zijn vermogen daartoe overweldigen.
• Cardiovasculaire problemen: Langdurig alcoholgebruik wordt in verband gebracht met een verhoogd risico op hoge bloeddruk, hartaandoeningen en beroertes.
• Geestelijke gezondheid: Alcohol kan bijdragen aan of verergeren van geestelijke gezondheidsproblemen zoals depressie en angst. 
• Kankerrisico: Chronisch alcoholgebruik houdt verband met een verhoogd risico op bepaalde vormen van kanker, waaronder lever-, borst- en slokdarmkanker.
• Verzwakt immuunsysteem: Overmatige alcoholinname kan het immuunsysteem verzwakken, waardoor mensen vatbaarder worden voor infecties.
• Voedingstekorten: Alcohol kan de opname van voedingsstoffen verstoren, wat leidt tot tekorten aan essentiële vitamines en mineralen.
• Afhankelijkheid en verslaving: Aanhoudend en overmatig alcoholgebruik kan leiden tot de ontwikkeling van alcoholafhankelijkheid of -verslaving, waarvoor professionele interventie voor behandeling vereist is.

 Het is belangrijk op te merken dat af en toe eens een alcoholconsumptie in gezelschap van vrienden voor veel mensen geen significante gezondheidsrisico's met zich meebrengt. Het is van cruciaal belang om zich bewust te zijn van de eigen gezondheidstoestand, tolerantie en de potentiële risico's die gepaard gaan met alcoholgebruik. 

 Een mooie Studie somt de gevoeligheid van alcohol voor over meer dan 200 ziektes op, Klik hier.

De Polyvagaaltheorie, ontwikkeld door Dr. Stephen Porges, is een neurobiologische theorie die uitlegt hoe het autonome zenuwstelsel (AZS) emoties, gedrag en fysiologische reacties beïnvloedt. De theorie werd voor het eerst voorgesteld in de jaren negentig en heeft sindsdien erkenning gekregen op terreinen als psychologie, psychiatrie en traumastudies.

Het autonome zenuwstelsel is verdeeld in twee takken: het sympathische zenuwstelsel (SNS) en het parasympathische zenuwstelsel (PNS). Deze takken werken samen om verschillende lichaamsfuncties te reguleren, zoals hartslag, spijsvertering en ademhalingsfrequentie, als reactie op verschillende situaties.

 De polyvagaaltheorie introduceert een derde component, het systeem van sociale betrokkenheid, dat werkt via de ventrale nervus vagus. Hier zijn de drie componenten van de polyvagaaltheorie:

 Dorsale Vagus (Dorsale Motor Nucleus): Dit oudste deel van de nervus vagus wordt geassocieerd met immobilisatie- en conserveringsgedrag. Wanneer het wordt geactiveerd, kan het leiden tot een ‘shutdown’-reactie, zoals flauwvallen of bevriezen, wat kan worden waargenomen bij extreme stress- of traumasituaties.

 Sympathisch zenuwstelsel (SNS): Deze tak wordt geassocieerd met de ‘vecht- of vlucht’-reactie. Het bereidt het lichaam voor om te reageren op waargenomen bedreigingen door de hartslag te verhogen, de pupillen te verwijden en de bloedstroom naar de spieren te leiden.

 Ventrale Vagus (Nucleus Ambiguus): Dit nieuwere deel van de nervus vagus is gekoppeld aan sociale betrokkenheid en heeft een kalmerende functie. Wanneer het systeem van sociale betrokkenheid wordt geactiveerd, bevordert het gevoelens van veiligheid en verbinding. Dit aspect van de theorie benadrukt de rol van positieve sociale interacties bij het reguleren van het zenuwstelsel.

 Volgens de Polyvagaaltheorie is het autonome zenuwstelsel niet simpelweg een tweerichtingsdynamiek tussen de sympathische en parasympathische takken, maar eerder een complex samenspel waarbij het systeem van sociale betrokkenheid betrokken is.

 De theorie wordt vaak toegepast om stressreacties, trauma en emotionele regulatie te begrijpen, maar ook om therapeutische benaderingen te informeren die zich richten op het vergroten van de sociale betrokkenheid en het bevorderen van gevoelens van veiligheid.

 Bedoeling is dat men zich bewust is in welke staat men is en zoveel mogelijk streeft naar een ventrale staat. Verbondenheid met andere mensen, bewegen, buikademhaling, omega 3, neuriën, lachen, contact met de natuur en dieren, huid- en oogcontact, koude en hitteprikkels, ... zorgen voor een stimulatie van die ventrale toestand. 

 Met reflexologie kan de ventrale toestand ook gestimuleerd worden via de volgende punten op de voet.