Als iemand ongeneeslijk ziek is, zal zijn lichaam onvermijdelijk een punt bereiken waardoor het niet langer zal reageren op ‘curatieve’ behandelingen. Het is in dit stadium dat de kwaliteit van het leven voorrang krijgt boven de kwantiteit van het leven, en daarom worden er meestal maatregelen genomen om het individu zich zo comfortabel mogelijk te laten voelen, ongeacht de resterende tijd. In essentie is dit wat gewoonlijk ‘palliatieve zorg’ wordt genoemd.
Hoewel een aantal verschillende complementaire therapieën een bepaald niveau van comfort, ontspanning en stressverlichting kunnen bieden aan mensen die terminaal ziek zijn, blijkt reflexologie een bijzondere favoriet te zijn in de palliatieve zorgomgeving. Dit komt grotendeels doordat reflexologie minimale ontkleding vereist en bij de cliënt kan worden uitgevoerd, ongeacht of deze in een rolstoel in een gemeenschappelijke ruimte zit of in een ziekenhuisbed ligt.
Reflexologie kan een waardevolle ondersteunende behandeling zijn bij het verlichten van veel lichamelijke problemen en bijwerkingen van de behandeling, vooral bij het verlichten van pijn. Door de productie van endorfines door de ontspannende effecten ervan. Reflexologie kan ook helpen bij het verlichten van: pijn; constipatie; diarree; weinig trek; misselijkheid; ademhalings- en communicatieproblemen; angsten voor de toekomst; vermoeidheid en problemen met slapen.
Naast fysieke voordelen wordt aangenomen dat reflexologie cliënten ook op emotioneel en spiritueel niveau helpt. De meerderheid van de mensen met een terminale ziekte zal op een bepaald moment een of meer van de volgende symptomen ervaren: gevoelens van angst, ontkenning, angst, depressie, schuldgevoel (omdat ze anderen tot last zijn); baan verlies; financiële zorgen; en andere. Velen zullen ontsierende operaties en behandelingen moeten ondergaan die hun uiterlijk drastisch zullen veranderen (bijvoorbeeld borstamputatie, haarverlies). Als gevolg hiervan kunnen cliënten zich niet verbonden voelen met of afstand nemen van hun fysieke zelf, vooral als ze alleen maar “op een zeer mechanische manier worden aangeraakt, hetzij bij het verlenen van basiszorg, hetzij tijdens ongemakkelijke procedures”. Reflexologie kan sommige mensen enorm helpen deze ‘kloof’ te overbruggen, vooral omdat de behandeling uitsluitend bestaat uit positieve en therapeutische aanraking, waardoor de cliënt wordt getoond dat het lichaam nog steeds zowel plezier als pijn kan bieden.
Gewoon een neutraal iemand hebben om mee te praten kan ook een middel zijn voor emotionele ontlading voor de cliënt, en mag niet worden onderschat als behandelvoordeel.
Goede communicatie met andere leden van het zorgteam van de cliënt is erg belangrijk, omdat hun algemene gezondheid, mentale toestand en behandelingen/medicatie regelmatig kunnen veranderen. Contacten onderhouden met ziekenhuispersoneel en familie zal er ook voor zorgen dat de afspraaktijden niet botsen met andere behandelingen, enz.
Zelfs als de cliënt ongeneeslijk ziek is en de therapeut nauw samenwerkt met medische professionals, moet toestemming om te behandelen nog steeds officieel worden verkregen door de behandelende arts en niet ‘verondersteld’. Zoals altijd is de toestemming van de cliënt ook van het allergrootste belang, en behandelingen mogen niet worden uitgevoerd als de cliënt niet goed genoeg is om toestemming te geven.
De duur en intensiteit van de behandeling zullen uiteraard afhangen van het individu, het stadium van hun ziekte, de behandelingen/medicijnen die ze krijgen en hoe ze zich die dag voelen.
References and suggested further reading
