De studie (die u hier kunt nalezen) stelt dat volgens nieuwe schattingen onze zitcultuur mogelijk verantwoordelijk is voor 173.000 gevallen van kanker per jaar.

 Vijf keer per dag 1 minuut zitten onderbreken, waarbij we de hartslag verhogen naar 110 à 120 en we nadien enige vermoeidheid voelen, doet het ontstaan van kanker afnemen met maar liefst tussen de 17 en 32%.

Langdurig zitten is gekoppeld aan een verhoogd risico op hart- en vaatziekten, diabetes type 2, kanker en vroegtijdig overlijden. Het blijkt dat het nemen van regelmatige pauzes om te staan en te bewegen dit risico aanzienlijk kan verminderen.

De reden waarom dit zo goed werkt, is vrij simpel te verklaren. Recente studies tonen aan dat ons microbioom, de verzameling van micro-organismen in ons lichaam, een cruciale rol speelt in onze motivatie om te bewegen en fysieke inspanningen te leveren. Het bewegingsmotiverende microbioom beïnvloedt namelijk de communicatie tussen onze darmen en hersenen, wat onze energie- en motivatielevels beïnvloedt.

Wanneer we korte, intensieve inspanningen leveren, dus 5 keer per dag 1 minuut, stimuleert dit specifieke bacteriën in ons darmstelsel. Deze bacteriën produceren afvalproducten die de afgifte van neurotransmitters zoals dopamine en serotonine bevorderen. Deze neurotransmitters zijn essentieel voor het gevoel van beloning en plezier dat we ervaren na fysieke activiteit, wat op zijn beurt onze motivatie verhoogt om te blijven bewegen.

Daarnaast helpen die korte inspanningen om de diversiteit en gezondheid van het microbioom te verbeteren, wat bijdraagt aan een betere algehele gezondheid en een hoger energieniveau. Dit symbiotische proces zorgt ervoor dat ons lichaam efficiënter werkt en beter in staat is om de voordelen van regelmatige fysieke activiteit te benutten.

Intensieve inspanningen kunnen zijn: push-ups tegen de muur, op de tafelrand, op de vloer, trap op en af lopen, je favoriete danspasje, zwaaien met de armen en benen, squats, enzovoort. Om het even wat, als je maar beweegt en je nadien maar zegt: oké, ik heb dit gevoeld.

Heb ik u kunnen overtuigen, {subscriber:name|part:first|ucfirst}? Tussen 17 en 32% minder kans op kanker is niet niets. Door die korte bewegingen krijgen we andere darmbacteriën die de sleutel zijn voor een betere gezondheid en meer levensenergie. Waar wacht je nog op?

Insulineresistentie is een aandoening waarbij cellen in het lichaam niet meer reageren op insuline zoals ze zouden moeten reageren. Insuline is een hormoon dat wordt geproduceerd door de pancreas of alvleesklier en dat de opname van glucose (suiker) uit het bloed in de lichaamscellen reguleert. Wanneer cellen insulineresistent worden, kan glucose niet effectief worden opgenomen, wat leidt tot verhoogde bloedsuikerspiegels en in een later stadium mogelijks tot diabetes type 2.

Bij insulineresistentie maken we vaak de link met weinig bewegen en een foutief voedingspatroon met veel koolhydraten. We koppelen insulineresistentie ook vaak aan overgewicht. Is dit in alle gevallen zo? Zou bijvoorbeeld stress ook insulineresistentie kunnen uitlokken en op welke manier 

Mensen kunnen op verschillende manieren omgaan met stress. We hebben twee fenotypes namelijk de habituator en de non-habituator. Een fenotype verwijst naar de waarneembare eigenschappen of kenmerken van een organisme, die het gevolg zijn van de interactie tussen de genetische informatie (genotype) en de omgevingsinvloeden.

 Het fenotype  habituator kan vrij goed met stress omgaan en voor een probleem ziet hij/zij vele oplossingen. Het fenotype non habituator kan minder goed met stress omgaan, het brein ziet maar 1 oplossing. 

 We noemen dit het "free energy principe" waarbij we steeds als allereerste het probleem erkennen en ten tweede meerdere oplossingen voor het probleem bedenken. Een habituator is beter in free energy denken dan een een non habituator. 

 Bij stress gaan we steeds cortisol aanmaken als taal van het brein. Cortisol zal ervoor zorgen dat we een egoïstisch brein krijgen. Alle energie voor het brein, niets voor een ander .... Tengevolge van de hoge spiegelwaarde aan cortisol zal er minder insuline geproduceerd worden. Het brein heeft geen insuline nodig om glucose op te nemen. Spieren, immuuncellen en onze organen hebben wel insuline nodig. Vandaar dat het brein alle energie krijgt.

 Op het eerste gezicht zien we dus een probleem qua insulineresistentie bij non habituators. Een non-habibuator gaat dus heel veel cortisol maken en zorgen dat de pancreas heel weinig insuline aanmaakt. We krijgen dus een hypoinsulinemie (teweinig insuline in het bloed) en een hyperglycemie ( teveel glucose in het bloed). Lever krijgt daardoor teweinig glucose binnen,(omdat er niet voldoende insuline is) en denkt, verdorie er is waarschijnlijk teweinig glucose in het bloed. Weet je wat, ik ga aan glucogenese doen ( = de lever gaat zelf vetten die zijn opgeslagen in de lever verbranden tot glucose). Gevolg er was al veel glucose in het bloed en de lever pompt er nog extra bij. Bij een non-habituator krijgt het brein alle energie en organen, adipocyten en spieren niets. We krijgen in dit geval dunne mensen met visceraal vet rond de organen, een typisch cortisolbuikje.

We zouden dus kunnen concluderen dat habituator fenotype mensen geen last hebben van insulineresistentie. Niets is minder waar. Habituator fenotype kan beter tegen stress en gaat minder cortisol produceren, het brein zal dus minder egoïstisch zijn en de organen, immuunsysteem, adipocyten krijgen ook glucose via insuline. De pancreas zal daarvoor heel veel insuline produceren om aan alle behoeften te voldoen, er is dus een hyperinsulinemie aan de hand. Op die manier worden onze lever, spieren en adipocyten insulineresistent door het hoge gehalte aan insuline in het bloed. Als de lever insulineresistent wordt gaat die ook aan glucogenese doen omdat de lever niet meer weet of er voldoende glucose in het bloed is, ha ja hij is immers ongevoelig geworden voor insuline. De lever zal dus nog extra glucose in het bloed pompen die naar alle organen kan gaan. We krijgen dus ook een hyperglycemie, teveel glucose in het bloed. Onze adipocyten (= vetcellen) worden anabool en gaan groeien, we worden dikker en dit niet alleen in de buikstreek maar over het volledige lichaam. Zo kunnen we ook diabetes type II krijgen voor personen met een fenotype die goed met stress kunnen omgaan.

Conclusie: ongeacht het fenotype, ongeacht of we goed of minder goed met stress kunnen omgaan,  chronische stress kan leiden tot insulineresistentie en diabetes type II op de lange termijn. Insulinerestentie en overgewicht is dus niet steeds gekoppeld aan een verkeerd voedingspatroon of teweinig beweging, stress kan hier ook een duidelijke rol spelen.

Studie 

Studie

Het metabool syndroom is een cluster van aandoeningen die samen voorkomen, waardoor uw risico op hartaandoeningen, beroertes en diabetes type 2 toeneemt.

 Deze cluster van aandoeningen omvat:

• verhoogde bloeddruk
• hoge bloedsuikerspiegel
• overtollig lichaamsvet rond de taille
• abnormale cholesterol- of triglyceridenwaarden.

Oorzaken:

 Het metabool syndroom is nauw verbonden met overgewicht, stress, inactiviteit, verkeerd voedingspatroon, insulineresistentie,  ...

 Complicaties

 Het hebben van het metabool syndroom kan uw risico op het ontwikkelen van Type 2 diabetes,

Hart- en vaatziekten, PCOS, dementie, vervette lever, ... verhogen.

 Behandeling en Preventie:

 1. Levensstijlaanpassingen: Een gezonde levensstijl is de hoeksteen van behandeling en preventie. 

 2. Regelmatige lichaamsbeweging: Beweging kan helpen bij gewichtsverlies, het verbeteren van insulinegevoeligheid, betere mitochondriale capaciteit en het verlagen van bloeddruk.

 3. Gezond dieet: Een dieet rijk aan groenten, fruit, eiwitten en gezonde vetten kan helpen bij het beheersen van gewicht en bloedsuikerspiegel.

 4. Gewichtsbeheersing: Het bereiken en handhaven van een gezond gewicht is essentieel om de symptomen van het metabool syndroom te verminderen.

 De positieve boodschap die ik wil meegeven over het metabool syndroom is dat het mogelijk is om positieve veranderingen aan te brengen in levensstijl en gewoonten om de risico's te verminderen en de gezondheid te verbeteren.

Zelfs kleine aanpassingen kunnen leiden tot aanzienlijke verbeteringen in de gezondheid en het welzijn op lange termijn, waardoor je langer kan genieten van een betere kwaliteit van leven.

Studie

Een belangrijk aspect dat vaak vergeten wordt bij het gebruik van statines of rode rijst om de cholesterolwaarden naar beneden te krijgen is de rol van Q10-suppletie.

Statines en rode rijst zijn veelgebruikte middelen om het cholesterolgehalte te verlagen. Hoewel ze effectief zijn, kunnen ze ook bijwerkingen veroorzaken, waaronder spierpijn en vermoeidheid. Deze bijwerkingen kunnen worden veroorzaakt door een afname van de niveaus van co-enzym Q10 in het lichaam.

Statines en rode rijst werken beide door het remmen van het enzym HMG-CoA-reductase, dat betrokken is bij de biosynthese van cholesterol in de lever. Dit remt de productie van cholesterol in het lichaam en verlaagt het totale cholesterolgehalte in het bloed.Maar deze rem zal ook ervoor zorgen dat het coenzym q10 niet aangemaakt wordt.

Q10 is een essentiële voedingsstof die een cruciale rol speelt in de energieproductie in onze cellen en de gezondheid van onze spieren en organen ondersteunt. Het is ook een krachtige antioxidant die ons beschermt tegen oxidatieve schade o.a. aan het hart en ontstekingen.

Wanneer we dus statines of rode rijst gebruiken, zal de productie van Q10 verminderen. Dit kan leiden tot een tekort aan Q10, wat op zijn beurt spierpijn, vermoeidheid en andere bijwerkingen kan veroorzaken.

Om dit tekort aan te vullen en mogelijke bijwerkingen te verminderen, is het raadzaam om Q10-supplementen te gebruiken tijdens het gebruik van statines of rode rijst. Door dagelijks een Q10-supplement in te nemen, kunt u helpen om de Q10-niveaus in uw lichaam op peil te houden en de mogelijke bijwerkingen van deze medicijnen te verminderen.

Hier zijn een aantal studies die u kan nalezen aangaande Q10:

 Studie

 Studie