Voor het kind in jou dat nog wacht

Voor het kind in jou dat nog wacht

Soms loop je met een gevoel rond dat je moeilijk kan benoemen. Alsof er iets in je leeft dat wacht op rust, op erkenning, op een liefde die je nooit helemaal hebt gevoeld. Misschien herken je dat. Een diep verlangen dat zich stil verschuilt achter het dagelijkse functioneren. Je doet je best, je zorgt voor anderen, je blijft maar doorgaan… en toch knaagt er iets. Alsof je jezelf nog steeds moet bewijzen. Alsof je nog steeds toestemming nodig hebt om er gewoon te mogen zijn.

Afgelopen week sprak ik met een cliënte en plots raakte iets me recht in het hart. Achter haar woorden hoorde ik een kind. Geen kind van vlees en bloed, maar een innerlijk kind. Dat stille deel in ons dat ooit leerde zich aan te passen, stil te zijn, te overleven. Dat kind wacht nog. Op liefde, op veiligheid, op iemand die zegt: "Je bent welkom, precies zoals je bent."

Die pijn dragen we vaak al ons hele leven met ons mee. Niet altijd als gevolg van grote trauma’s, maar soms door kleine, voortdurende tekorten. Niet gezien zijn. Niet getroost worden. Geen ruimte hebben voor wie je écht bent. En dus sluiten we een deel van onszelf op in gedrag, in patronen, in stilte.

Maar het kind in ons leeft verder. In onze relaties, in ons lichaam, in onze reacties. En heling begint wanneer we dat kind durven opzoeken. Wanneer we het eindelijk geven wat het zo gemist heeft: troost, bevestiging, veiligheid.

Daarom schreef ik de brief hieronder. Niet zomaar een tekst, maar een zachte oefening. Een brief aan dat kind in jou. Misschien herken je je erin. Misschien ben je er nog niet klaar voor. En dat is oké.

Wat belangrijk is: weten dat het mag. Dat jij mag. En dat er op een dag een versie van jezelf zal zijn die sterk genoeg is om dat kind te dragen met zachtheid en liefde.

Tot dan… is deze brief een eerste stap.

" Brief aan mijn innerlijke kind

 Lieve kleine ik,

 Ik schrijf je omdat ik voel dat jij nog altijd op mij wacht. Al die jaren heb je geprobeerd sterk te zijn, flink, dapper… terwijl je diep vanbinnen zoveel liefde en warmte miste. Misschien voelde je je alleen, anders, buitengesloten. Misschien werd je gepest, genegeerd of niet echt begrepen.

 Je keek omhoog naar de mensen die je hadden moeten dragen, beschermen, troosten. Maar ze zagen je misschien niet zoals jij werkelijk was. Of ze wisten niet hoe. En dat deed pijn. Een stille, onzichtbare pijn.

 Ik wil dat je weet: het lag nooit aan jou. Jij hebt niets verkeerd gedaan. Je was niet te veel, niet te lastig, niet te gevoelig. Je was gewoon een kind dat hunkerde naar liefde, naar veiligheid, naar het gevoel erbij te horen. En het is niet eerlijk dat je dat allemaal moest missen.

 Ik voel hoe dat gemis nog altijd in je leeft. Hoe je soms terugvalt in oude angsten, in het gevoel dat je je moet bewijzen, of dat je niet helemaal oké bent zoals je bent. Alsof je diep vanbinnen nog steeds wacht tot iemand zegt:“Je bent goed. Je bent welkom. Je mag er zijn.”

 Vandaag wil ik jou dat zeggen. Ik, jouw volwassen zelf. Ik wil je leren kennen, je vasthouden, je beschermen. Ik wil je eindelijk geven wat je zo gemist hebt. Zonder voorwaarden. Zonder oordeel. Zonder afwijzing.

 Ik zie jouw zachte hart.
Ik zie jouw kracht ondanks alles.
Ik zie jouw verlangen om vrij te zijn.

 Vanaf nu laat ik je niet meer alleen.
Je hoeft niet meer te vechten of je aan te passen.
Je mag rusten in mij.

 Ik ben er.
En ik leer, samen met jou, hoe we thuis kunnen komen in onszelf.

Lieve kleine ik, je bent welkom.

 Altijd al geweest.
En nu, eindelijk, zal ik je geven wat je verdiende:
Liefde. Aandacht. Erkenning.Zelfcompassie.

 In liefde,

 Je volwassen ik"

 Waarom een brief schrijven aan je innerlijke kind helpt

 Misschien vraag je je af: waarom zou zo’n brief iets kunnen veranderen?

 Het antwoord ligt in hoe ons lichaam en zenuwstelsel werkt. Alles wat we als kind meemaakten, niet alleen het gemis aan liefde of veiligheid, maar ook pestgedrag, afwijzing, schaamte of onbegrip, laat sporen na. Soms gebeurde er niets groots, maar was er net te weinig steun. Of net te veel kritiek. Of je werd gepest en voelde je alleen, buitengesloten of minderwaardig.

 Ons lichaam en brein onthouden dat. Niet altijd bewust, maar wel in hoe we vandaag reageren op stress, op conflicten, op kritiek, op nabijheid. Als dat kind in jou toen geen stem had, geen veilige plek om te voelen of te helen, dan blijft het stilletjes meepraten van binnen. Het bepaalt soms meer dan we denken.

 Door een brief te schrijven of te lezen aan je innerlijke kind, geef je erkenning aan wat er ooit ontbrak of teveel was. Je zegt als het ware: "Ik zie je nu wél. Wat jij voelde, deed ertoe." Dat kan iets verzachten. Iets losmaken. Het brengt verbinding tussen het kind dat ooit bang, beschaamd of alleen was, en de volwassene die je vandaag bent. En die verbinding is helend. 

 Je hoeft het niet perfect te doen. Je hoeft niets op te lossen. Gewoon even stilstaan bij wat je voelt bij het lezen van zo’n brief is al een eerste stap. Een stap richting zachtheid, richting jezelf.

 Hoe gebruik je deze brief? 

Neem een rustig moment voor jezelf, liefst wanneer je alleen bent en je even kan vertragen. Lees de brief langzaam door, eventueel hardop, of met je hand op je hart. Laat de woorden binnenkomen, zonder oordeel. Voel wat het met je doet, misschien raakt het iets, misschien ook niet meteen en dat is allebei oké.

Als je er klaar voor bent, kan je ook zelf een brief schrijven naar het kind in jou. Dat hoeft niet mooi of perfect te zijn, het gaat om de verbinding.

Je mag deze brief zo vaak lezen als je wil. Sommigen voelen al bij de eerste keer een ontroering, anderen hebben meer tijd nodig. Probeer hem een paar keer per week te lezen, bijvoorbeeld voor het slapengaan of op momenten dat je je onzeker, verdrietig of overprikkeld voelt. Herhaling is belangrijk: het helpt je zenuwstelsel wennen aan deze nieuwe, helende woorden.

En hoe vaker je ze leest, hoe meer je ze ook echt gaat voelen. Elke keer dat je jezelf dit gunt, zet je een stap richting zachtheid en verbinding met wie je diep vanbinnen bent.

Studie