In de zoektocht naar genezing volgen we terecht eerst de medische route. Toch kan er soms een moment komen waarop, ondanks alle onderzoeken en behandelingen, klachten blijven aanhouden of zich zelfs uitbreiden.
Wat begon na een ongeval, een infectie of stressvolle periode, lijkt zich langzaam te hebben opgebouwd: pijnlijke gewrichten, chronische sinusklachten, oogproblemen, spijsverteringsklachten, vermoeidheid of zelfs een auto-immuunreactie. Elke klacht op zich is verklaarbaar, maar het geheel voelt als een puzzel zonder duidelijk beeld.
Niemand treft hierin schuld. Niet de patiënt, niet de arts en niet het lichaam. Integendeel, het lichaam doet voortdurend zijn best om te herstellen, zelfs onder moeilijke omstandigheden. Maar wanneer chronische stress, emotionele belasting of trauma meespelen, kan het zenuwstelsel zó uit balans raken, dat het lichaam blijft 'vastzitten' in een staat van overbescherming.
Stress en miskenning
En ja, soms zeggen mensen: "Het is gewoon stress." Echter, dat kan bijzonder pijnlijk zijn om te horen. Want als klachten al maanden of jaren aanhouden, als je al zoveel geprobeerd hebt, dan voelt zo'n opmerking vaak als een gemaksoplossing die geen recht doet aan jouw ervaring.
Bovendien kan het de indruk wekken dat je klachten "tussen je oren zitten", alsof je ze jezelf zou aanpraten, terwijl je diep vanbinnen wéét dat je lichaam echte signalen uitzendt. Stress is op zich niet altijd de oorzaak, maar het is vaak een versterkende factor binnen een breder systeem van lichamelijke, neurologische en emotionele belasting.
Het verdient daarom een ruimer kader: geen veroordeling, geen minimalisering, maar begrip voor de complexe werkelijkheid van jouw klachten.
Het alarmsysteem in overdrive
Een belangrijke speler hierin is het periaqueductale grijs (PAG) in de hersenstam, dat betrokken is bij de verwerking van pijn, stress en dreiging. Bij langdurige overprikkeling kan dit systeem overgevoelig raken: pijnsensitisatie ontstaat, waarbij prikkels die normaal onschuldig zijn (zoals aanraking, beweging of zelfs gedachten) als pijnlijk of bedreigend worden ervaren. Zo blijft het alarmsysteem aanstaan, ook al is het echte gevaar allang voorbij.
Deze laaggradige, neuro-immunologische ontstekingsreactie houdt niet alleen de pijn in stand, maar kan ook de werking van andere systemen (immuunsysteem, hormonen, spijsvertering) beïnvloeden. Het gevolg is vaak een gevoel van uitputting, frustratie en onbegrepen zijn.
Het immuunsysteem en gewrichtsklachten
Auto-immuunziekten en gewrichtsklachten ontstaan vaak uit een langdurige overbelasting van het immuunsysteem. Wat bedoeld is als bescherming, keert zich dan tegen het eigen lichaam.
Bij gewrichtspijn spelen naast ontstekingsreacties ook de lever en het ontgiftingssysteem een belangrijke rol: wanneer afvalstoffen onvoldoende worden afgevoerd, kan dit bijdragen aan een verhoogde immuunactiviteit en bindweefselbelasting.
Ook het zenuwstelsel en het stresssysteem beïnvloeden de gevoeligheid voor pijn.
Spijsvertering en het emotioneel motorsysteem
Niet zelden komen daar ook spijsverteringsklachten bij, zoals maagpijn, opgeblazen gevoel of brandend maagzuur. Deze klachten zijn niet alleen lichamelijk voelbaar, maar maken deel uit van het emotioneel motorsysteem: het netwerk van organen, zenuwen en biochemie waarin emoties hun lichamelijke sporen nalaten.
Wanneer het lichaam langdurig onder druk staat, wordt de spijsvertering afgeremd: de maag maakt minder zuur aan, de darmflora raakt verstoord en het hele verteringsproces vertraagt. Dit kan leiden tot discomfort, voedselintoleranties en laaggradige ontstekingsreacties die op hun beurt het immuunsysteem verder activeren.
Neuropathische pijn en laaggradige ontsteking: een mogelijke schakel
Bij sommige mensen blijft er na een ongeval of zenuwletsel een vorm van chronische pijn bestaan. In het geval van neuropathische pijn kan er sprake zijn van een overgevoeligheid in het zenuwstelsel zelf. Eén van de mogelijke verklaringen hiervoor is de rol van laaggradige ontsteking (LGI).
Deze vorm van subtiele, chronische ontstekingsactiviteit in het lichaam kan bijdragen aan het prikkelen van zenuwcellen en het activeren van immuuncellen in het zenuwstelsel, zoals microglia. Hierdoor blijft het lichaam als het ware in een staat van ‘aan’ staan, zelfs in afwezigheid van directe weefselschade. Dit kan de pijnervaring versterken of zelfs in stand houden.
Hoewel LGI niet de enige verklaring is, vormt het een waardevolle hypothetische piste in het begrijpen van complexe pijnbeelden en biedt het handvatten om breder te kijken naar ondersteuning, naast de klassieke pijnbestrijding.
De kracht van een holistische visie
Vanuit een holistische visie bekijken we niet slechts één symptoom of één orgaan, maar het geheel: de interactie tussen lichaam, geest, omgeving en levensstijl. In die benadering zoeken we niet naar een snelle oplossing of een wondermiddel. Want die bestaat niet.
Wat we wél kunnen doen, is samen ruimte maken: ruimte voor herstel, voor het versterken van het zelfregulerend vermogen van het lichaam, voor rust in het zenuwstelsel.
Via leefstijl, voeding, suppletie, stressreductie, lichaamsgerichte therapie en educatie kunnen we die vicieuze cirkel beginnen te doorbreken. Niet omdat dit "de" oplossing is, maar omdat het een ander perspectief biedt, één dat veel mensen nog niet kennen, maar dat verrassend krachtig kan zijn als de reguliere benadering onvoldoende effect heeft gehad.
Begeleiding zonder oordeel
Ik ben er niet om oplossingen op te leggen, maar om samen met jou te kijken, te voelen en te begrijpen wat zich aandient. We zoeken samen naar samenhang en betekenis in wat je meebrengt. De richting bepalen we samen, stap voor stap.
Ik weet dat ik niet in jouw schoenen sta. Ik voel de pijn en onmacht niet zoals jij die voelt. Ik draag jouw geschiedenis niet. Maar wat ik wél kan doen, is met je meelopen, luisteren, ruimte geven en mijn kennis inzetten om samen helderheid en richting te vinden. Er zijn geen garanties, maar wel mogelijkheden.
Over diagnose en menselijkheid
Een diagnose kan duidelijkheid en erkenning geven en dat is belangrijk. Maar soms kan een label ook onbedoeld zwaar gaan wegen. Wanneer we onszelf gaan zien als de diagnose, in plaats van als mens met mogelijkheden tot herstel, kan dat verlammend werken.
De naam van een aandoening mag richting geven, maar mag nooit het eindpunt zijn. Want ook met een diagnose blijft het lichaam in beweging en blijft herstel mogelijk.
Een andere manier van kijken
Herstel is geen rechte lijn. Het is een reis met omwegen, stiltes en nieuwe inzichten. En soms begint het met een andere manier van kijken en durven geloven dat verandering mogelijk is.
